takie tam

[aaa4]

Znow postapili krok. Byli juz przed oknem piekarni, miedzy nimi a drzwiami stalo tylko osiem czy dziesiec osob.

-Dlaczego oni siegaja po kogos tak starego? - spytal starszy pan. - To mlodzi chlopcy, mlode dziewczyny. Czego, u diabla, znowu od nas chca?

-Nie mam pojecia - odpowiedzial Fabbre. - Ale ciagle mysle, ze wiedza, co robia. Zaciagnela mnie tam, no wiesz, na jedno z ich spotkan. Wpadla do laboratorium i zawolala, ze mam wszystko zostawic i isc z nia. I poszedlem. Bez pytan. Ona teraz rzadzi. Jak oni wszyscy, ci dwudziestodwu-, dwudziestotrzylatkowie. Sa przy wladzy. Staraja sie stworzyc jakas strukture, zaprowadzic jakis lad, ale z wyraznym zastrzezeniem: zadnej przemocy. Dla nich siegniecie po przemoc oznacza przegrana, utrate szans. Sa absolutnie pewni swego, a zarazem porazaja ignorancja. Jak jagnieta wiosna. Niczego jeszcze nie zrobili, a dokladnie wiedza, co robic.

-Stefan - odezwala sie jego zona, Bruna, ktora od dluzszej chwili stala tuz obok - znow dajesz wyklad. Czesc, kochanie. Witaj, Florens. Przed chwila widzialam sie z Margarita, stalysmy na rynku w kolejce po kapuste. Teraz jade do centrum. Wroce chyba po siodmej, nie wiem dokladnie.

-Znowu? - zapytal Stefan.